Տերյան. Բանաստեղծության վերլուծություն

Գարուն

Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,
Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.
— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,
Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։
Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ,
Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում.
— Շուրջըս վառված է մի անուշ տագնապ,
Մի նոր հուզում է սիրտըս մրրկում…
Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում,
Ւմ բացված սրտում հնչում է մի երգ.
—Կարծես թե մեկը ինձ է երազում,
Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք…

Վերլուծություն

Տերյանը գարունը ներկայացնում է այնպես, իբրև գարունը կենդանի է (շնչում է): Իմ կարծիքով գարունը Տերյանի համար կարծես իր կյանքի նոր սկիզբն էր: Կարծես նա նորից էր սկսում ապրել: