Խրախուսանք և պատիժ

Պատժելը դաստիարակության  ամենաբարդ և ամենազգայուն եղանակներից է,որը կարող է փոխել մադու վերաբերմունքը:Սակայն եթե այդ միջոցը ճիշտ չօգտագործվի ավերիչ ազդեցություն է թողնելու: Փաստորեն կարելի է ասել ,որ պատիժը ինչպես դառը դեղ ,որը միայն արտակարգ իրավիճակներում է   պահանջվում պետք է չափին օգտագործել,հակառակ դեպքում կվնասի մարդուն և երբեմն էլ նրան կկործանի: Դաստիարակության գործընթացում պատժելն ու պարտադրելը ամենադյուրին և միգուցե առաջին ելքը լինի ,որի մասին կմտածի մարդը: Այն դեպքում,երբ երեխային ու պատանուն պարտադրում ենք թուլություն զգա և հրաժարվի իր նույնիսկ սխալ ցանկություններից ու  կուրորեն ենթարկվի մեր կարծիքին ,ճիշտ գործ չենք անում, քանզի միշտ հնարավոր չէ պատժելով ու պարտադրելով մարդկանց դեպի ճիշտ ճանապարհ ուղղորդել: Դաստիարակության մեջ, պատժելը վերջին փուլն է,որը պետք է շատ քիչ դեպքերում կիրառել  և այնուհետև կիրառել խրախուսական եղանաներ: Քանզի խրախուսանքն ու բարությունը լավագույն ազդեցությունն են թողնում մարդու վրա:Իհարկե պատիժը երբեմն շատ անհրաժեշտ է: Որովհետև այն անձնավորությունը, որ իր վերաբերմունքի համար ոչ մի արգելք չի տեսնում  կրկնում է իր սխալը:

Քանի ,որ մարդը միշտ կանգնած է սայթաքումների ,շեղումների ու մեղքերի առջև, որոնք խոչընդոտում են նրա իրական երջանկության հասնելը, ուստի այդ սխալներից հրաժարեցնելու համար, պատիժը կարող է ազդեցիկ գործոն լինել: Իհարկե այդ եղանակն այն դեպքում է կիրառվում,երբ բարությունն ու խրախուսանքը արդյունք տված չլինեն : Ուրեմն պատիժը կարող է դաստիարակչան եղանակ լինել:Այդիսկ պատճառով  Իսլամը ևս անցանկանլի վարքուբարքի բարեփոխման համար սահմանափակ ու հավասարակշռված պատիժը ընդունում է պայմանականորեն: